Sylvia Plath – poetka bólu i jej tragiczna śmierć
Sylvia Plath, urodzona 27 października 1932 roku w Bostonie, była jedną z najbardziej wpływowych poetek XX wieku. Jej twórczość, pełna intensywnych emocji, mrocznych tematów i osobistych zmagań, jest uznawana za przełomową w literaturze współczesnej. Choć jej życie zakończyło się tragicznie w młodym wieku, pozostawiła po sobie trwały ślad, który do dziś inspiruje i porusza czytelników na całym świecie. Artykuł ten przybliży jej życie, twórczość oraz tragiczną śmierć, która wstrząsnęła światem literackim.
Życie i twórczość
Sylvia Plath dorastała w Bostonie, gdzie od najmłodszych lat wykazywała talent do pisania. Jej ojciec, Otto Plath, był profesorem biologii na Uniwersytecie Bostońskim, a matka, Aurelia Plath, nauczycielką i pisarką. Po śmierci ojca, kiedy Sylvia miała zaledwie 8 lat, jej życie zaczęły kształtować trudności osobiste i rodzinne.
Plath studiowała na Smith College w Northampton, gdzie rozwijała swoje umiejętności literackie i zdobyła uznanie. W 1955 Sylvia Plath wyjechała jako stypendystka na studia do Anglii. W 1956 poznała tam na przyjęciu poetę Teda Hughesa, za którego niespełna cztery miesiące później wyszła za mąż. Ten związek po dziś dzień wywołuje wiele emocji, gdyż Hughesa wskazuje się jako współwinnego śmierci poetki.
Pierwsza książka poezji, „The Colossus”, została opublikowana w 1960 roku w Wielkiej Brytanii. Jej twórczość, w tym tomiki takie jak „Ariel” (wydany pośmiertnie w 1965 roku), jest znana z głębokiej analizy emocji, cierpienia i osobistych zmagań.
Sylvia Plath jest często kojarzona z nurtem poezji konfesyjnej, który eksploruje osobiste i intymne aspekty życia. Jej poezja jest pełna obrazów bólu, depresji i walki z tożsamością. Najbardziej znanym dziełem pisarki jest powieść „Szklany klosz” („The Bell Jar”), która jest autobiograficzna i opisuje walkę autorki z depresją.
Tragiczna śmierć
Sylvia Plath zmarła 11 lutego 1963 roku w Londynie, w wieku 30 lat. Jej śmierć była wynikiem samobójstwa. W maju 1962 Ted Hughes rozpoczął romans z Assią Wevill co było początkiem końca małżeństwa z Sylvią. Pod koniec 1962 roku Sylvia Plath wyprowadziła się z domu zabierając ze sobą dwójkę ich dzieci. Sroga zima 1962/63 była dla pisarki bardzo ciężka. Jej dzieci ciągle chorowały, Sylvia była w coraz gorszej kondycji psychicznej. Plath, zmagająca się z głęboką depresją, która wpływała na jej życie i twórczość, postanowiła zakończyć swoje życie w tragicznym akcie. Popełniła samobójstwo przez zatrucie gazem. Włożyła głowę do kuchenki gazowej, zamykając wcześniej dzieci w dobrze wentylowanym pokoju i zostawiając im śniadanie. Jej śmierć wstrząsnęła światem literackim pozostawiając wiele pytań bez odpowiedzi.
Co ciekawe, kilka lat później, kochanka męża poetki, Assia Wevill popełniła samobójstwo w identyczny sposób jak Sylvia Plath, zagazowując siebie i dodatkowo swoją i Hughesa córkę.
Miejsce spoczynku
Sylvia Plath została pochowana na cmentarzu w Heptonstall w West Yorkshire w Anglii. Cmentarz ten jest znany z malowniczych krajobrazów i starej, kamiennej architektury, która pasuje do gotyckiego tonu wielu jej utworów.
Grób Sylvii Plath
Grób Sylvii Plath jest bardzo prosty. Znajduje się w pobliżu grobu jej matki, Aurelii Plath. Pomnik jest złożony z kamiennej płyty z wyrytymi jej imieniem, datami życia i śmierci. Jest on otoczony przez majestatyczne drzewa i malownicze krajobrazy, które kontrastują z mrocznym tonem jej twórczości. Mimo że życie poetki było krótkie i tragiczne, jej twórczość nadal budzi głęboki podziw i analizę. Na nagrobku często znajdują się kwiaty i inne pamiątki pozostawiane przez odwiedzających, co świadczy o trwałym wpływie, jaki jej twórczość wywarła na czytelników i badaczy literatury.
W Heptonstall znajduje się także tablica pamiątkowa, która została umieszczona na kościele w pobliżu cmentarza, upamiętniająca Plath i jej wkład w literaturę. Pomnik i tablica są miejscem spotkań dla fanów jej pracy, krytyków literackich i osób pragnących zrozumieć jej niezwykle złożoną osobowość i talent.
Dziedzictwo i współczesne upamiętnienie
Sylvia Plath pozostaje jedną z najbardziej fascynujących i kontrowersyjnych postaci w literaturze. Jej poezja, pełna intensywności i autentyczności, jest często analizowana w kontekście jej osobistych zmagań i psychologicznych wyzwań. Dziedzictwo literackie obejmuje również liczne adaptacje jej prac, zarówno w literaturze, jak i w filmie i teatrze.
„Szklany klosz” jest szeroko studiowanym dziełem, które bada depresję i problemy psychiczne z niezwykłą szczerością i wnikliwością. Pośmiertnie opublikowane tomy jej poezji, takie jak „Ariel”, zyskały uznanie za ich niezwykłą głębię emocjonalną i literacką.
