Ewa Demarczyk, znana jako „Czarny Anioł” polskiej piosenki, była jedną z najwybitniejszych artystek sceny muzycznej w Polsce. Demarczyk zasłynęła swoim niezwykłym talentem wokalnym i interpretacyjnym, który sprawił, że jej utwory zyskały status legendarnych. Przez swoją karierę zdobyła nie tylko uznanie krytyków, ale także ogromną rzeszę wiernych fanów, którzy podziwiali jej głęboko emocjonalne i artystycznie wyrafinowane występy.
Wczesne lata i edukacja
Ewa Demarczyk, urodzona 16 stycznia 1941 roku w Krakowie. Jej ojcem był rzeźbiarz Leonard Demarczyk a matką krawcowa Janina Demarczyk z domu Bańdo. Dorastała w Krakowie, gdzie od najmłodszych lat przejawiała zainteresowanie muzyką. Uczyła się gry na fortepianie w Państwowej Szkole Muzycznej II stopnia im. Władysława Żeleńskiego w Krakowie. Potem rozpoczęła studia w klasie fortepianu w Akademii Muzycznej, ale szybko zorientowała się, że jej prawdziwym powołaniem są występy sceniczne. Po zakończeniu pierwszego roku studiów pianistycznych, postanowiła skupić się na studiach aktorskich w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie, gdzie doskonaliła swoje umiejętności aktorskie i muzyczne. Studia ukończyła w 1966 roku.
Kariera artystyczna
Demarczyk zadebiutowała w 1961 roku w krakowskim kabarecie Cyrulik, gdzie jej piękny głos szybko zwrócił uwagę znanych kompozytorów i reżyserów. W 1962 roku dołączyła do kabaretu Piwnica pod Baranami, gdzie rozpoczęła współpracę z kompozytorem Zygmuntem Koniecznym.
Ewa Demarczyk i Zbigniew Wodecki
Demarczyk zyskała popularność dzięki swoim interpretacjom pieśni Koniecznego, takich jak „Karuzela z madonnami”, „Grande valse brillant” czy „Czarne anioły”. W 1963 roku zdobyła nagrodę na Ogólnopolskim Festiwalu Piosenki w Opolu, co zapoczątkowało jej międzynarodową karierę. Występowała na najbardziej prestiżowych scenach świata, w tym w Carnegie Hall w Nowym Jorku i paryskiej Olympii.
Jej pierwszy album, „Ewa Demarczyk śpiewa piosenki Zygmunta Koniecznego”, wydany w 1967 roku, stał się wielkim sukcesem i zdobył status platynowej płyty. W latach 70. i 80. kontynuowała swoje koncerty po całym świecie, od Francji po Stany Zjednoczone, od Wielkiej Brytanii po Australię. Jej interpretacje były porównywane do Jacquesa Brela i Juliette Greco, a unikalny styl sprawił, że stała się jedyna w swoim rodzaju.
Ewa Demarczyk była jedną z najbardziej utalentowanych i charakterystycznych polskich wokalistek. Jej niezwykłe interpretacje i unikalny styl przyniosły jej miano „Czarnego Anioła” polskiej piosenki. Takim mianem określił ją dziennikarz muzyczny Lucjan Kydryński i to określenie już na zawsze przylgnęło do artystki.
W 1982 roku wydała album koncertowy „Live”, który zdobył status złotej płyty w Polsce. W 1986 roku założyła własny teatr w Krakowie, który jednak został zamknięty w 2000 roku, mimo zainteresowania mediów. Swój ostatni koncert zagrała w dniu 8 listopada 1999 w Teatrze Wielkim w Poznaniu, a po 2000 roku całkowicie wycofała się z życia publicznego. W 2010 otrzymała Złotego Fryderyka za całokształt twórczości. W trakcie swojej kariery otrzymała wiele nagród, w tym Order Odrodzenia Polski.
Ewa Demarczyk była osobą prywatną, która starannie chroniła swoje życie osobiste przed mediami. Jej życie prywatne było pełne pasji do muzyki i sztuki, a twórczość była jej największym skarbem. Mimo zawodowych sukcesów, zawsze starała się zachować równowagę między życiem zawodowym a prywatnym.
Śmierć i miejsce spoczynku
Ewa Demarczyk chorowała na nadciśnienie tętnicze. Zmarła 14 sierpnia 2020 roku w Krakowie, w wieku 79 lat. Jej śmierć była ogromnym ciosem dla polskiej kultury i tysięcy fanów, którzy opłakiwali jej odejście. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 26 sierpnia 2020 i miały charakter świecki. Urna z prochami artystki spoczęła w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
