Tomasz Beksiński – dziennikarz radiowy, tłumacz, pasjonat muzyki, człowiek o niezwykłej wrażliwości, który na zawsze zapisał się w historii polskiej kultury. Jego głos, pełen emocji i głębi, rozbrzmiewał w audycjach radiowych, a jego miłość do muzyki stała się inspiracją dla tysięcy słuchaczy. Beksiński był mistrzem słowa. Był postacią owianą tajemnicą, której życie wypełniały zarówno intensywne emocje, jak i fascynacja mrocznymi zakamarkami ludzkiej duszy. Jego tragiczna historia, nierozerwalnie związana z dziełami ojca, Zdzisława Beksińskiego, oraz jego osobista droga przez życie pełne pasji i bólu, przyciąga uwagę i porusza do dziś. Co sprawia, że Tomasz Beksiński wciąż inspiruje kolejne pokolenia? Zanurzmy się w świat człowieka, który poprzez swoją twórczość i wrażliwość potrafił dotknąć najgłębszych strun ludzkiego serca.
Wczesne lata życia
Tomasz Beksiński urodził się 26 listopada 1958 roku w Sanoku jako syn znanego malarza Zdzisława Beksińskiego i Zofii Beksińskiej. Wychowywał się w otoczeniu w którym malarstwo ojca i świat kultury wyznaczały rytm codzienności, co miało ogromny wpływ na jego późniejsze życie. Już od najmłodszych lat przejawiał zamiłowanie do dźwięków i obrazów, co wynikało z inspiracji twórczością ojca oraz kontaktu z bogatym światem kultury.
W szkole Tomasz wyróżniał się wśród rówieśników. Był osobą o niezwykłej wrażliwości i intelekcie, ale również o skomplikowanym charakterze. Cechowała go introwertyczna natura i silne poczucie indywidualizmu, co z czasem przełożyło się na jego unikalny styl życia i twórczość. Z zapałem uczył się języka angielskiego, który z czasem stał się jego pasją i narzędziem pracy.
Już jako dziecko czytał książki, pisał opowiadania i interesował się kinem, szczególnie horrorami. Jak sam wspominał, obejrzenie w wieku 11 lat filmu „Kobieta-Wąż” zaważyło na jego późniejszej fascynacji tym gatunkiem. Uwielbiał twórczość Edgara Allana Poe i Rafała Wojaczka. Równocześnie rozwijał swoje zainteresowania muzyczne, początkowo skupiając się na muzyce poważnej, a następnie na rocku. W 1971 roku odkrył albumy takie jak Paranoid zespołu Black Sabbath oraz In the Court of the Crimson King King Crimson, co otworzyło przed nim nowe artystyczne horyzonty. W 1977 roku zdał maturę, a następnie w roku akademickim 1977/1978 studiował anglistykę w Sosnowcu na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Śląskiego. Od 1978 roku kontynuował studia na Uniwersytecie Warszawskim.
Kariera dziennikarska i radiowa
Tomasz Beksiński był pasjonatem muzyki rockowej, progresywnej i gotyckiej. To on jako pierwszy w Polsce zaprezentował twórczość zespołów takich jak Marillion czy The Sisters of Mercy. Jego audycje miały charakter niemal mistyczny – Tomasz potrafił wprowadzić słuchaczy w refleksyjny nastrój, opowiadając historie, które rezonowały z ich emocjami.
Pasja do muzyki stała się fundamentem kariery Tomasza. W 1982 roku zadebiutował na antenie radiowej w audycji Muzyczne Studio Młodych w Programie I Polskiego Radia. Współprowadził audycję Muzyka Nocą i prezentował nowe piosenki w audycji Lato z Radiem. Szybko stał się rozpoznawalny dzięki swojemu niepowtarzalnemu stylowi prowadzenia audycji. Przełomem była współpraca z Programem Trzecim Polskiego Radia, gdzie stworzył kultowe programy, takie jak Trójka pod księżycem i Romantycy muzyki rockowej. Jego głos, wybór muzyki oraz niezwykła narracja pełna emocji i refleksji przyciągały tysiące słuchaczy. Audycje które prowadził miały niemal mistyczny charakter, wprowadzając słuchaczy w świat pełen zadumy i głębokich przeżyć. Stały się one platformą, na której Tomasz Beksiński dzielił się swoimi muzycznymi odkryciami, komentował otaczającą rzeczywistość i kreował niezapomnianą atmosferę. To właśnie on jako pierwszy w Polsce prezentował utwory takich zespołów jak Marillion czy The Sisters of Mercy.
Twórczość tłumacza i felietonisty
Oprócz działalności radiowej Tomasz Beksiński był również cenionym tłumaczem dialogów filmowych. Pracował nad polskimi wersjami takich klasyków jak seria o Jamesie Bondzie czy Latający cyrk Monty Pythona. Za tłumaczenia dzieł Monty Pythona otrzymał nagrodę Instytutu Kultury Brytyjskiej. Jego przekłady wyróżniały się precyzją i wyczuciem humoru, co zjednało mu uznanie zarówno widzów, jak i środowiska filmowego. Przetłumaczył kilkadziesiąt różnych filmów m. in. Czas apokalipsy, Szklana pułapka, Milczenie owiec, Dzikość serca, Ptasiek, Drakula, Frankenstein, Zabójcza broń, Łowca androidów, Egzorcysta, Robin Hood – książę złodziei czy Pulp Fiction. Tłumaczył też teksty piosenek m.in. zespołów Depeche Mode, Genesis, Marillion, Iron Maiden, King Crimson, Pink Floyd, The Cure, The Doors, Ultravox, Joy Division i The Sisters of Mercy.
Publikował także felietony i recenzje muzyczne w czasopismach takich jak Magazyn Muzyczny czy Tylko Rock, gdzie od 1998 roku miał stałą rubrykę zatytułowaną Opowieści z Krypty, w której dzielił się swoimi przemyśleniami na temat muzyki i życia.
Tomasz Beksiński był perfekcjonistą, co często wpływało na jego relacje z otoczeniem. Dążenie do doskonałości odbijało się w jego pracy, ale również w jego życiu osobistym, które nie należało do łatwych.
Melancholia i trudne chwile
Życie Beksińskiego było naznaczone melancholią i zmaganiami z samotnością. Jego wrażliwość i skłonność do introspekcji sprawiały, że często czuł się niezrozumiany. Bliscy wspominają go jako osobę niezwykle utalentowaną, ale również wewnętrznie rozdartą. Już w młodości podejmował próby samobójcze, a jego stan psychiczny pogorszył się po przeprowadzce rodziny z Sanoka do Warszawy. Pomimo pomocy psychiatrycznej, Beksiński nie potrafił w pełni uwolnić się od swoich demonów.
W swoich audycjach często poruszał tematy egzystencjalne, co odzwierciedlało jego osobiste rozterki. Tomasz Beksiński zmagał się z depresją, a jego życie było przeniknięte poczuciem ulotności i nieuchronności przemijania. Właśnie te emocje sprawiały, że jego twórczość była tak autentyczna i poruszająca. Śmierć matki dziennikarza, Zofii Beksińskiej, która zmarła 22 września 1998 roku na skutek tętniaka aorty, miała dodatkowy głęboki i bardzo negatywny wpływ na jego stan emocjonalny.
Tragiczna śmierć
Ostatni ze swoich felietonów drukowanych w rubryce Opowieści z krypty zatytułował Fin de siècle. W tekście tym dokonał pewnego podsumowania i zakończył go kultowymi słowami z filmu Łowca androidów, które w filmie spontanicznie wypowiedział Rutger Hauer: „Wszystkie te chwile przepadną w czasie, jak łzy w deszczu. Pora umierać. Tomasz Beksiński (1958-1999)„.
Ostatnią audycję radiową poprowadził 11 grudnia 1999 roku. Słuchacze audycji Trójka pod Księżycem jeszcze wtedy nie wiedzieli że głos Beksińskiego słyszą po raz ostatni. „Wskazówki nieubłaganie odmierzają czas. Do umownego końca stulecia i tysiąclecia pozostały niespełna trzy tygodnie… Czy zdają sobie państwo sprawę z tego, że dziś spotykamy się po raz ostatni w latach dziewięćdziesiątych dwudziestego stulecia? I w ogóle może to być nasze ostatnie spotkanie, nie wiadomo, co się wydarzy…” mówił Beksiński. „Pamiętają państwo scenę z Casablanki, kiedy w Paryżu Ingrid Bergman mówi do Bogarta: Pocałuj mnie Rick, pocałuj, tak jakby to był ostatni raz„. Kontynuował: „Zastanawiałem się nad tym, jak tę audycję przygotować i pomyślałem, że posłucham z państwem utworów, których chciałbym posłuchać, gdyby to miał być ostatni raz„. Ostatnim utworem jaki zaprezentował na antenie był instrumentalny utwór Stationary Traveller brytyjskiego zespołu Camel. Utwór kończy się rytmem imitującym bicie serca. Ostatnie słowa Beksińskiego brzmiały: „Trochę jak rytm bicia serca. Tomasz Beksiński. Tym stuknięciem, bo to podobno zwykłe stukanie, które powołuje nas do życia, albo coś przerywa, pożegnał państwa, powróci niedługo…” Niecałe dwa tygodnie później już nie żył.
Tomasz Beksiński popełnił samobójstwo w Wigilię 24 grudnia 1999 roku w Warszawie zażywając dużą dawkę leków nasennych. Ciało znalazł jego ojciec Zdzisław Beksiński. W pozostawionym liście pożegnalnym napisał że „rozczarował go świat i że od zawsze chciał żyć w świecie, gdzie panują inne reguły”. Jego odejście wstrząsnęło nie tylko rodziną i przyjaciółmi, ale też licznym gronem słuchaczy, którzy w jego audycjach znajdowali pocieszenie i inspirację. Był to moment, który pozostawił głęboką pustkę w polskim świecie kultury. Jego śmierć stała się tematem licznych dyskusji i refleksji na temat wrażliwości artystów oraz ich zmagań z wewnętrznymi demonami.
Miejsce spoczynku
Tomasz Beksiński został pochowany na cmentarzu w Sanoku w rodzinnym grobowcu. Ceremonia pogrzebowa miała charakter świecki i odbywała się przy ulubionej muzyce zmarłego.
Miejsce spoczynku Beksińskiego jest miejscem refleksji nad kruchością ludzkiego życia i znaczeniem pasji, która może przynieść zarówno radość, jak i ból.
Mimo upływu lat, Tomasz Beksiński pozostaje postacią kultową. Jego audycje są wciąż wspominane przez słuchaczy, a przekłady filmowe których dokonał stanowią wzorzec profesjonalizmu. Beksiński był kimś więcej niż tylko dziennikarzem czy tłumaczem – był artystą, który potrafił uchwycić najgłębsze emocje i przekazać je innym.
Jego życie, choć krótkie i naznaczone trudnymi momentami, było dowodem na to, jak wielką siłę ma pasja i jak ważne jest podążanie za swoimi zainteresowaniami. Tomasz Beksiński pozostawił po sobie dziedzictwo, które będzie trwać przez kolejne pokolenia, przypominając o znaczeniu sztuki, muzyki i słowa.
Dziś wspominamy go jako osobę niezwykle utalentowaną, wrażliwą i niezapomnianą. Jego życie i twórczość są inspiracją dla wszystkich, którzy pragną zgłębiać tajemnice ludzkiej egzystencji i wyrażać siebie poprzez sztukę.
